Nie ulega wątpliwości, iż polskie społeczeństwo się starzeje. Jednak w odróżnieniu od zachodnich sąsiadów, cechą charakterystyczną rodzimych emerytów są niskie świadczenia. Dlatego też wielu z nich decyduje się na umowę dożywocia, która zapewnia spokojną starość w zamian za nieruchomości. Co należy o niej wiedzieć?
Czym jest umowa dożywocia
Umowa dożywocia to umowa cywilnoprawna, która jest zawierana pomiędzy zbywcą nieruchomości (zwanym też dożywotnikiem) a nabywcą. W ramach tej umowy zbywca przenosi własność nieruchomości (lub jej części) na nabywcę, który w zamian zobowiązuje się do utrzymywania dożywotnika aż do jego śmierci. Polskie prawo jasno definiuje pojęcie wyżej wspomnianego utrzymania - według artykułu 908 Kodeksu Cywilnego zbywca musi traktować dożywotnika jako domownika, a tym samym zapewniać mu mieszkanie, wyżywienie, ubranie, opał, światło i lekarstwa. Co więcej - nabywca zobowiązuje się do pielęgnowania zbywcy w czasie choroby i pokrycia kosztów jego pogrzebu. Niezwykle ważną kwestią w przypadku umowy dożywocia jest to, iż musi być ona zawarta w formie aktu notarialnego. Notariusz nie tylko sporządzi odpowiedni dokument, ale także zadba o przekazanie obu stronom wszystkich szczegółowych informacji.
Proces sporządzania umowy dożywocia
Umowa dożywocia musi być zawarta w formie aktu notarialnego - brak zachowania odpowiedniej formy skutkuje jej nieważnością. W tym celu należy udać się do notariusza, który:
- zapozna się z faktyczną wolą obu stron,
- ustali stan faktyczny oraz sytuację prawną zbywcy i nabywcy,
- potwierdzi zgodność zawieranej umowy z obowiązującym w Polsce prawem,
- sporządzi akt notarialny.
Dodatkową możliwością prawa dożywocia jest wpisanie go do księgi wieczystej.
Umowa dożywocia to szczególny rodzaj porozumienia, który jest zawierany na czas nieokreślony - aż do śmierci zbywcy. W tym czasie wiele może się wydarzyć. Dlatego też polskie prawo przewiduje możliwość zerwanie takiej umowy. Jednak - co należy podkreślić - rozwiązanie umowy dożywocia może być dokonane jedynie przez sąd. Samo rozwiązanie może nastąpić zarówno na wniosek dożywotnika, jak i nabywcy nieruchomości. Praktyka pokazuje, iż w większości przypadków o zerwaniu umowy decydują wyjątkowe okoliczności, które uniemożliwiają wypełnienie zawartych zobowiązań.